Ne kerkim te Alibrandit

Shumëkush mund të mos e kujtojë më, por dikur edhe italianët ishin një popull emigrant: njerëz pa një dysh, që linin çdo gjë e niseshin për të kërkuar fat “në toka shumë të largëta”. Xhozefinë Alibrandi është mbesë e dy emigrantëve sicilianë, e mbetur pezull mes dy identiteteve, komunitetit nga vjen, ende shumë i lidhur me traditat e vjetra, dhe paragjykimeve që nuk mungojnë edhe në një vend shumëkulturor si Australia. Xhozi Alibrandi është 17 vjeç, në vitin e fundit të shkollës së mesme, në një institut katolik të pasurish, falë një burse studimi. Është një shkollë vajzash snobe, me flokë të gjata e të drejta, me privilegje dhe origjinë anglosaksone, ku dallimet shoqërore dhe kulturore vlejnë shumë nën lustrën sipërfaqësore kundër racizmit politikisht korrekt. Xhozi dëshiron të jetë pjesë e kësaj bote, sepse nuk do të donte të ishte e pranuar vetëm nga dështakët dhe humbësit. Nga ana tjetër, familja e saj përbëhet nga një gjyshe e veshur me të zeza që dyzet vjeç, një mama e ngelur shtatzënë kur ishte gjashtëmbëdhjetë vjeç, një karvan me teze dhe kushërinj. Në shtëpinë e saj ka gjithmonë diçka që nuk thuhet apo bëhet nga një “vajzë e mbarë” italiane, e cila një ditë duhet të gjejë një bashkëshort maskilist. Prandaj, ajo ndihet e asfiksuar nga rregulla dhe zakone qesharake të mbartura nga Sicilia, nga tradita që ndërhyjnë deri në atë pikë, saqë është e pamundur t’u shpëtosh. Kur pas shtatëmbëdhjetë vitesh, i ati do të rishfaqet, tashmë një avokat i afirmuar, historia pëson një përshpejtim. Prindërit e Xhozit do të kuptojnë se vajza e tyre është diçka që, në një mënyrë apo tjetër, do t’i mbajë përgjithmonë të bashkuar. Gjyshja i rrëfen se është protagoniste e një historie, të mbajtur të fshehtë, e cila hedh një dritë të re mbi ndodhitë tronditëse dhe pasionante të familjes. Pyetjes, që e ka torturuar gjithmonë: “Pse e urrej këtë vend dhe në të njëjtën kohë e dua?”, tani Xhozi i përgjigjet: “Jam një australiane në venat e së cilës rrjedh gjak italian, dhe… jam krenare për këtë”.

INTRO